Na 600 werkdagen in de afgelopen vijf jaar boetevrij over de A10-West te hebben gereden moet ik er toch aan geloven. Met een minimale overschrijding wel te verstaan, die ik alleen had kunnen voorkomen door méér op mijn snelheidsmeter dan op het verkeer te letten.
En nu moet ik mij natuurlijk schuldig voelen, of gewoon balen. Het is natuurlijk zonde van het geld. Maar eigenlijk baal ik er niet zo van, net zoals van het betalen van die exorbitante bedragen aan parkeerbelasting in Amsterdam. Want daar eten we thuis al meer dan tien jaar goed van. Eerlijk is eerlijk.
Maar waarom was die trajectcontrole ook al weer ingesteld? Precies, voor een voortreffelijk milieu. Toch mooi dat ik daar na 600 werkdagen eindelijk een geldelijke bijdrage aan mag leveren. Want laten we eerlijk zijn, met de aanschaf van mijn elektrische Chevrolet Volt heb ik al heel veel geld gekregen, ook voor dat voortreffelijke milieu. Is het dan niet rechtvaardig dat ik daar nu dan wat van terug mag gegeven? Alleen is het voor de Koos Spee's wel een beetje sneu, dat mijn elektrische kilometers (bijna twee keer de aarde rond) meer bijdragen aan het voortreffelijke milieu dan deze ene bekeuring.
En weet je waar ik wel van baal: dat ik niet door Patrick Vermeulen van de verkeerspolitie Midden-Nederland (mijn eigen Midden-Nederland nog wel!) op de bon ben geslingerd in het bijzijn van alle kijkers van het wekelijkse uurtje leedvermaak dat Wegmisbruikers heet.
Deze column verscheen eerder deze week op mijn website http://www.dutchtrafficconsult.nl
maar wat is nu eigenlijk het verschil in uitstoot tussen 80 en 100km? Een filevrije vrachtwagenbaan (buiten de stad om) was zo te zien VEEL effectiever geweest, maar dat levert geen geld op. Een systeem wat 2% van de passanten op de bon slingert is vele malen interessanter.
